“Чамайг хүлээх зуур”

...Хэд хоногийн дараа би түүнийг дахиад л хүлээлээ. -Очно гэдэг ганц үг орчлон хорвоогийн өнгийг instegram-ийн Filter-ээр янзалсан мэт өнгөлөг болгов. Энэ удаа хүйтэн цасанд хайрагдан гадаа сууж зутарсангүй. Гэрээ цэмбийтэл цэвэрлэж, хоёр төрлийн хоол хийлээ. Зурагтаа асаагаад буйдан дээрээ тухлаад хүлээв. Үнэндээ зурагтаар гарч байгаа зүйлийг огтхон ч ойлгосонгүй. Чих минь хаалга чагнаж, нүд минь цаг уруу ширтээд зурагт үзэх боломж надад олгосонгүй. Дахиад л харанхуй боллоо. Тэр ирэхгүй нь тодорхой болов. Би босож ширээгээ хурааж, унтлагын хувцсаа өмсөж, нүүрний будгаа угаалаа. Энэ удаа би уйлсангүй. Удалгүй унтахаар хэвтээд -дахин нэг минут ч түүнийг хүлээхгүй гэж өөртэйгөө тохиролцлоо. Үнэндээ хүлээхгүй гэж шийдэж байхдаа ч би түүнийг хүлээж байв.

...Миний төрсөн өдөр жижигхэн боловч тохитой ресторанд үргэлжлэхээр болж хамтран зүтгэгчид минь хаалга бүрийг онгойлгон өгч хатан хаан шиг мэдрэмж хайрлана.

Гадаа бороо орж байв. Өнөөх рестораныг зорин хөдөлсөн би түгжирч хэсэг зогсов. Бороо салхины шил даган урсаж өдрийн хоосон хөөр баяр, хэнд ч хэрэггүй сэтгэл хөдлөл, увайгүй тэр олон харц, утгагүй шалиг наргиануудыг угаачих шиг болов.

Заримдаа бидэнд зөвхөн өөртэйгөө үлдэх цөөхөд хэдхэн хором хэрэгтэй байдаг. Баяр хөөр, уйтгар гунигийн шуурган дундаас сугаран гарч өөртэйгөө үлдэх цөөхөн хэдэн хором олдож байвал түүнийг нандигнаж байгаарай.

... Гадаа нүхэн зууханд гал түлж мах чанах даалгавар авсан гал тогооныхон нойтон модтой бороо орсон үед хурдан болгож чаддаггүй ээ. Дарга ирлээ шүү дээ! Хурдлаач! гэж толгойтой болгон яаруулна. Тэр дунд Жаргал гэх олон хүүхэдтэй хань ижилгүй хөөрхий эгчийг улам их загнаж байлаа. Хуурай модоо авчраад өгөөч! гэхэд хөдлөх хүн олдохгүй мөртөө бүгд дор дороо үг хэлж байв. Үүнийг харсан би “Дарга” гэх хүний талаар ойлголттой болж ном сурч мэдэхгүй бол эмэгтэй хүн ямар хэцүү амьдралыг туулж болохыг төсөөлж билээ.