"Тунгалаг нуурын мандалд нугас хоргодох нь жам
Турьхан цэцгийн баланд эрвээхий эргэлдэх нь ёс
Туйлаас ялдам бүсгүйд сэтгэл дасах нь зүй
Тунаран орсон бороо түмэн бодисын шим" М.Ц
                    Үүлтэй ханьсан сүмбэрлэх Монгол Алтайн их уулсын нэгээхэн хэсэг болох Бурхан буудай уул өвлийн хөр цаснаа хучигдан дүнхийж, анир чимээгүй зэрэглээтэх тал  нутгаа саравчлан хэн нэгнийг хүлээж байна уу даа гэмээр зүүрмэглэнэ.
Хэзээ хэдийд Бурхан буудай гэж нэрлэсэн. Яагаад чухам нүд алдам цэлэлзэх тал нутагт хөх тэнгэртэй ханьсах хувь тохиосныг хэн яахан мэднэ. Бурхан нэрэндээ тохирсон энэ уулс өөрийгөө бараадан нутагших зон олондоо бол бүрхий ээлтэй. Зундаа хур бороо тэгширч, өвс ургамал, цэцэг жимс алаглан байхын сацуу Намалзахын цэнхэр горхин уулын цармаас эх аван үзэсгэлэнт бүсгүйн бэлхүүс адил намилзан өвс бутан доогуур шурган шургалан алсарч улам цойлон Уст цацран голтой сав нийлж уулын бэлээр ороон одохдоо эх уулснаа эргэн эргэн хоргодох мэт салаалан, хэсэгхэн зуур тогтосхийн мэлмэрнэ. Хэдий эрх чөлөөг эрмэлзэвч Бурхан уулаа орхин одож яахин чадна.
     Газар тэнгэр тольдон бэдэртэх усны долгио, газраас тэнгэрт сүслэн наран ээвэр тал нутгаа шүтэн сүндэрлэх их уулс цөм нэгэн сэжмээр энэхүү үл тайлагдах орчлонгийн холбоос болон мөнхөд гагнагджээ. Байгал эхийн хэвлийд дураар сэлгүүцэх ан амьтад эцгийн өврийг түшиж, эхийн удмыг амтлан жаргах мэт Уст цацран голноо цэнгэн саатсаар хэдэн он элээснийг хэн хэн өсөж дэлгэрэн, хэн хэн үгүйрч одсоныг тоолж яахан чадна. 
                        Хавчиг өтөг
Залуу танхилхан ижийн минь
Сүү үнэртсэн бор бууц
Замбуулинд нэрээ мөнхөлсөн ахын минь
Хүй тасарч, дуугаа хадаасан хөх бууц
Харахад сэтгэлд дотно ээжийн минь гэр шиг
Наранд ээвэр намуухан уулын суга
Өвгөрч үл дуусах ахыг минь
Өтгөндөө энхрийлж бойжуулсан бор бууц
Хаа холоос зорьж ирсэн намайг
Нар тосон угтсан бор бууц
Надад өнө эртний хэлээр шивэгнэж
Найрагч ахын минь зүггүй төрхийг сэргээсэн 
Насандаа мартаж үл болох дулаахан хавчиг өтөг.